Ziemia Łęczycka jest jedną z historycznych krain średniowiecznej Polski,ściślej mówiąc była jednostka terytorialną państwa polskiego. Po śmierci Bolesława Krzywoustego był a oprawą wdowia jego żony Salomei, a po jej śmierci weszła w skład dzielnicy senioralnej Bolesława Kędzierzawego. Od 1231 roku istnieje księstwo łęczyckie, z którego w 1264 wydzieliło się księstwo sieradzkie. Po likwidacji księstwa od 1352 roku do 1793 istniało województwo łęczyckie z trzema powiatami oraz czterema kasztelanami. Księstwo Łęczyckie było utworzone przez Konrada I Mazowieckiego, a po jego śmierci objął je Kazimierz I Kujawski, który podzielił księstwo między synów. Od 1306 w posiadaniu Władysława I Łokietka, rządzone do 1352 roku przez jego bratanka Władysława Garbatego. Od 1352 roku księstwo łęczyckie włączone przez Kazimierza II Wielkiego do korony jako województwo łęczyckie.
To właśnie król Kazimierz II Wielki nakazał budowę zamku w Łęczycy. Zamek królewski w Łęczycy zbudowano na sztucznym wzgórzu nad Bzurą, która zasilała fosę. Budowla była wykonana z cegły, na planie kwadratu zbudowano mur obwodowy, w który wpisano dom mieszkalny, wysoka wieżę i wieżę bramną. W zamku rezydował starosta łęczycki, zbierała się rada królewska i sąd grodzki. W 1406 roku zamek w Łęczycy spalili Krzyżacy, ale dość szybko go odbudowano. Na zamku w 1409 roku przebywał król Władysław Jagiełło w związku z przygotowaniami do wojny z Krzyżakami, później przetrzymywano tam jeńców krzyżackich. W czasie wojny trzynastoletniej zamek był siedziba króla, a w połowie XV wieku spłonął. Odbudowany w XVI wieku i zmodernizowany, Zbudowano wówczas nowy dom mieszkalny przylegający do wieży branej. Zamek brał udział w wielu działaniach wojennych w XVII i XVIII wieku, a po rozbiorach Prusacy chcieli wykorzystali ruiny zamku do budowy fortyfikacji bastionowych. Od 1815 roku zamek był w Królestwie Polskim. Po 1831 roku zaczęto go rozbierać. Częściowo zniszczona budowlę odbudowano po 1964 roku, lokując w zamku siedzibę muzeum.
Łęczyca leżała kiedyś w innym miejscu, nieco dalej na wschód. Niedaleko Tumu jest jeszcze ślad po dawnym grodzie. Obok grodu w połowie XI wieku lokowano klasztor benedyktynów, a w połowie XII wieku zaczęto budowę kolegiaty. Kolegiata w Tumie była również budowla obronną zbudowaną w stylu romańskim z ciosanych kamieni granitowych i piaskowca. Kilka razy spełniła swoje zadania obronne, ale był niszczona przez Tatarów, Krzyżaków i Litwinów. Przez wieki kolegiata w Tumie była przebudowywana i straciła swój romański charakter. Zniszczona w czasie II wojny światowej, po wojnie odbudowana z jak największym nawiązaniem do pierwotnego romańskiego stylu.
