Atrakcje Ziemi Łęczyckiej

Ziemia Łęczycka jest jedną z historycznych krain średniowiecznej Polski,ściślej mówiąc była jednostka terytorialną państwa polskiego. Po śmierci Bolesława Krzywoustego był a oprawą wdowia jego żony Salomei, a po jej śmierci weszła w skład dzielnicy senioralnej Bolesława Kędzierzawego. Od 1231 roku istnieje księstwo łęczyckie, z którego w 1264 wydzieliło się księstwo sieradzkie. Po likwidacji księstwa od 1352 roku do 1793 istniało województwo łęczyckie z trzema powiatami oraz czterema kasztelanami. Księstwo Łęczyckie było utworzone przez Konrada I Mazowieckiego, a po jego śmierci objął je Kazimierz I Kujawski, który podzielił księstwo między synów. Od 1306 w posiadaniu Władysława I Łokietka, rządzone do 1352 roku przez jego bratanka Władysława Garbatego. Od 1352 roku księstwo łęczyckie włączone przez Kazimierza II Wielkiego do korony jako województwo łęczyckie.

Zamek w Łęczycy

To właśnie król Kazimierz II Wielki nakazał budowę zamku w Łęczycy. Zamek królewski w Łęczycy zbudowano na sztucznym wzgórzu nad Bzurą, która zasilała fosę. Budowla była wykonana z cegły, na planie kwadratu zbudowano mur obwodowy, w który wpisano dom mieszkalny, wysoka wieżę i wieżę bramną. W zamku rezydował starosta łęczycki, zbierała się rada królewska i sąd grodzki. W 1406 roku zamek w Łęczycy spalili Krzyżacy, ale dość szybko go odbudowano. Na zamku w 1409 roku przebywał król Władysław Jagiełło w związku z przygotowaniami do wojny z Krzyżakami, później przetrzymywano tam jeńców krzyżackich. W czasie wojny trzynastoletniej zamek był siedziba króla, a w połowie XV wieku spłonął. Odbudowany w XVI wieku i zmodernizowany, Zbudowano wówczas nowy dom mieszkalny przylegający do wieży branej. Zamek brał udział w wielu działaniach wojennych w XVII i XVIII wieku, a po rozbiorach Prusacy chcieli wykorzystali ruiny zamku do budowy fortyfikacji bastionowych. Od 1815 roku zamek był w Królestwie Polskim. Po 1831 roku zaczęto go rozbierać. Częściowo zniszczona budowlę odbudowano po 1964 roku, lokując w zamku siedzibę muzeum.

Łęczyca leżała kiedyś w innym miejscu, nieco dalej na wschód. Niedaleko Tumu jest jeszcze ślad po dawnym grodzie. Obok grodu w połowie XI wieku lokowano klasztor benedyktynów, a w połowie XII wieku zaczęto budowę kolegiaty. Kolegiata w Tumie była również budowla obronną zbudowaną w stylu romańskim z ciosanych kamieni granitowych i piaskowca. Kilka razy spełniła swoje zadania obronne, ale był niszczona przez Tatarów, Krzyżaków i Litwinów. Przez wieki kolegiata w Tumie była przebudowywana i straciła swój romański charakter. Zniszczona w czasie II wojny światowej, po wojnie odbudowana z jak największym nawiązaniem do pierwotnego romańskiego stylu.